Dlaczego ten blog?

W pierwszym okresie po stracie Synka szukałam informacji w internecie, jak mogę sobie pomóc. Nie chciałam oszaleć z tej rozpaczy czy wpaść w depresję, więc czytałam, czytałam, czytałam... Mam wrażenie, że przeczytałam wszystko na ten temat. Niektóre artykuły bardzo mi pomogły, przede wszystkim zrozumieć, że wszystko co czuję jest normalne, zdrowe, naturalne i właściwe. Cokolwiek by to nie było. Wiele z tych artykułów sobie zapisywałam i czasem do nich wracam. Taka terapia przypominająca, że jest ze mną wszystko w porządku, nawet jeśli mam ochotę tylko leżeć i płakać. A są dni, że mam. Jednak jak wiadomo, życie nie składa się z robienia tylko tego, na co mamy ochotę (to raczej dobrze) więc zbieram się do kupy, ocieram łzy i do przodu. Te dni są trudne, ale nie walczę z nimi. Każdy dzień się kończy a kolejny jest już inny. Walka nie ma sensu. 
Więc dlaczego blog? Ano właśnie dlatego, że skoro przeczytałam już wszystko, co się dało, to przyszła pora kiedy poczułam, że chcę sama coś napisać. Pisanie też jest formą terapii. Jakiś czas temu napisałam list do mojego Synka. Myślę, że nie ostatni. To było bardzo dobre, oczyszczające doświadczenie. Mimo że wiem, że On nigdy tego nie przeczyta, to pisanie mi pomogło wtedy poukładać pewne rzeczy w głowie. Z racji tego, że bałagan lubi robić się sam, czasem z jednej rzuconej niedbale rzeczy rośnie wielki stos... warto sprzątać na bieżąco aby uniknąć zarośnięcia brudem. No więc ja na tym blogu będę sobie "sprzątać", tak sama dla siebie a nie dlatego że przyjdą goście 🙂 A jeśli ktoś tu zawita i poczyta, może kogoś najdą jakieś refleksje i postanowi ogarnąć swoje życie, może w jakiś sposób komuś pomogę to będzie mi bardzo miło. A może wręcz przeciwnie, ktoś pomyśli "ale brednie". Nie szkodzi. Ten blog jest dla mnie. W odpowiedzi na pytanie postawione w tytule - dlaczego nie?

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Jak to się zaczęło...

Obraz
Zaczęło się właśnie tak... W niewytłumaczalny sposób pewnego pięknego wiosennego dnia stwierdziłam, że w tym miesiącu zajdę w ciążę. To nic, że staraliśmy się miesiąc w miesiąc od lat. Nadszedł ten moment, że po prostu to WIEDZIAŁAM. Ot tak, już w dniu owulacji. Do dziś nie potrafię tego zrozumieć, ale wiem że nigdy wcześniej nie byłam niczego aż tak pewna. I słowo stało się ciałem (Boże, wybacz). Tzn. najpierw były dwie kreski na teście, badania krwi, pusty pęcherzyk w macicy... Ciało pojawiło się potem. W tym maleńkim pęcherzyku maleńkie ciałko naszego Synka. Bo że to Synuś, też wiedziałam od początku. Skąd? Jestem wiedźmą 😉 A potem lawina ruszyła.... Lawina emocji, przeróżnych. Niestety głównie negatywnych, z upływem miesięcy coraz większych i większych. I tak ta lawina mnie porwała, a ja dziś nadal walczę żeby się spod niej wygrzebać. Chociaż nie, to złe porównanie. Raczej już pod nią zostanę, może na zawsze. Ale przeżyłam, odgrzebałam trochę śniegu i wystawiłam głowę
Czytaj więcej

Urodziny

Dziwnie tak pisać w zasadzie do nikogo, bo przecież nie wiem czy ktokolwiek to przeczyta. To mój pierwszy w życiu blog, nawet nie wiem jak się za to zabrać. Ale nie muszę wiedzieć.  Wczoraj miałam urodziny a to jest mój prezent dla mnie. Ile mam lat? To nieważne, ważne jest to, że mój Synek miałby dziś 3 tygodnie. Niestety nie było nam to dane. Urodził się w lipcu zeszłego roku, był ze mną tylko 11,5 tygodnia... Od tamtej pory niezmiennie za Nim tęsknię. Dzień po dniu, tydzień po tygodniu itd... i tak już do końca. Miłość nie umiera po śmierci dziecka, nawet jeśli zmarło przed narodzeniem. Ból nie zmniejsza się wraz z upływającym czasem, ale da się z nim żyć. Trzeba się "tylko" do niego przyzwyczaić, że będzie z nami już na zawsze, i nie ma na niego lekarstwa. Można próbować go uśmierzać na różne sposoby, ale ja nie polecam. Zawsze wraca. Wiem, że Ty, która być może to teraz czytasz jesteś zawiedziona, bo nie takich wiadomości szukasz. Liczyłaś na to, że z czasem będzie lżej?
Czytaj więcej

"Będzie dobrze"

Zaskoczyła mnie dziś koleżanka z pracy. Byłyśmy razem w archiwum i tak ni stąd ni zowąd zapytała jak u mnie, czy wiem co dalej odnośnie leczenia itp. Nigdy wcześniej nikt poza S. nie pytał mnie jakie mamy dalsze plany. Powiedziałam co wiem, czyli w sumie niewiele poza tym że w planach jest inseminacja ale kiedy? Chwilę pogadałyśmy i musiałam uciec bo już mi się łzy w oczach kręciły jak doszłam do tematu pieniędzy... A w międzyczasie ona zaczęła mówić że mi życzy z całego serca i że będzie dobrze... Nie lubię jak ktoś tak mówi. Nikt tego nie wie! Powiedziałam więc, żeby tak nie mówiła a ona na to że trzeba w to wierzyć. Nie wiem czy trzeba? Czy ta wiara cokolwiek zmieni? Chyba tylko na gorsze, jeśli jednak się nie uda. Może lepiej nastawić się na nie i miło zaskoczyć. A z drugiej strony jest coś jak samospełniająca się przepowiednia. Czy to tak działa? Tego też nie wiem. Póki co wszystkie moje przeczucia się sprawdzają, spełnił się również sen o drożnych jajowodach. Czy spełnią się te o
Czytaj więcej