Klinika

Dziwny dziś dzień. Trochę pozytywny, trochę smutny, trochę dający nadzieję. Rano byliśmy w klinice niepłodności. Tak jak myślałam, dostałam całą listę leków. Moje wyniki nie są najgorsze, ale poziom insuliny wskazuje jednak na insulinooporność. Pewnie dlatego ten poziom androgenów jest podwyższony. No więc dostalam metforminę na moje cukry, lek na rozwój pęcherzyków, zastrzyk na pęknięcie, progesteron po owulacji. Ogólnie odczucia raczej pozytywne, bo w środku wszystko super, endometrium piękne ponad 10 mm, pęcherzyk dominujący w prawym jajniku 19 mm. Idealny 12 dzień cyklu. Od razu dostałam zastrzyk i jutro wieczorem powinna być owulacja, którą pani doktor kazała nam wykorzystać. Generalnie zaproponowała 3 cykle stymulacji i własne starania, a jeśli się nie uda to potem drożność jajowodów a następnie inseminacja... Więc będę się modlić, żeby się jednak udało w ciągu tych trzech miesięcy. Nie tylko ze względu na uciekający czas ale też pieniądze. Sprawdzałam, że koszt przygotowania do inseminacji i zabiegu to w sumie jakieś 2,5 tys. a gwarancji to nie daje żadnej. Skoro jestem obstawiona lekami i wiem co mam robić, owulacje są regularne to może jednak się uda tak normalnie, we własnym łóżku? Ciągle mam nadzieję...
W drodze powrotnej zajrzeliśmy zgodnie z planem na cmentarz. Dawno się tak nie spłakałam. Długo stałam i rozmawiałam z Synkiem, Mąż chyba nie mógł na to patrzeć bo w pewnym momencie po prostu pozbierał śmieci i poszedł do samochodu. W sumie mnie to ucieszyło, bo mogłam zostać sama i się wypłakać. Potrzebowałam tego. Cieszę się, że nie pytał jak zwykle czy idziemy tylko po prostu zostawił mnie samą. Ale to dziwne uczucie rozdwojenia pozostaje, najpierw klinika, radość że wszystko jest prawie dobrze a pół godziny później grób dziecka... Smutek już zawsze będzie się we mnie tlił, bez względu na to jak dobry miałabym dzień. Strasznie za Nim tęsknię. Tymczasem muszę coś z siebie wykrzesać, żeby się wieczorem zabrać do działania. Ciężko uwierzyć, że coś z tego będzie jeśli się to robi pod dyktando lekarza. Chciałabym wierzyć, ale gdzieś z tyłu głowy czuję, że się nie uda, że to nie będzie takie proste. Że to jeszcze potrwa i wiele bólu przede mną. Fizyczny wytrzymam ale co zostanie z mojej psychy to nie wiem. Pozostaje mi tylko mieć nadzieję, podobno umiera ostatnia... 

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Jak to się zaczęło...

Obraz
Zaczęło się właśnie tak... W niewytłumaczalny sposób pewnego pięknego wiosennego dnia stwierdziłam, że w tym miesiącu zajdę w ciążę. To nic, że staraliśmy się miesiąc w miesiąc od lat. Nadszedł ten moment, że po prostu to WIEDZIAŁAM. Ot tak, już w dniu owulacji. Do dziś nie potrafię tego zrozumieć, ale wiem że nigdy wcześniej nie byłam niczego aż tak pewna. I słowo stało się ciałem (Boże, wybacz). Tzn. najpierw były dwie kreski na teście, badania krwi, pusty pęcherzyk w macicy... Ciało pojawiło się potem. W tym maleńkim pęcherzyku maleńkie ciałko naszego Synka. Bo że to Synuś, też wiedziałam od początku. Skąd? Jestem wiedźmą 😉 A potem lawina ruszyła.... Lawina emocji, przeróżnych. Niestety głównie negatywnych, z upływem miesięcy coraz większych i większych. I tak ta lawina mnie porwała, a ja dziś nadal walczę żeby się spod niej wygrzebać. Chociaż nie, to złe porównanie. Raczej już pod nią zostanę, może na zawsze. Ale przeżyłam, odgrzebałam trochę śniegu i wystawiłam głowę
Czytaj więcej

Urodziny

Dziwnie tak pisać w zasadzie do nikogo, bo przecież nie wiem czy ktokolwiek to przeczyta. To mój pierwszy w życiu blog, nawet nie wiem jak się za to zabrać. Ale nie muszę wiedzieć.  Wczoraj miałam urodziny a to jest mój prezent dla mnie. Ile mam lat? To nieważne, ważne jest to, że mój Synek miałby dziś 3 tygodnie. Niestety nie było nam to dane. Urodził się w lipcu zeszłego roku, był ze mną tylko 11,5 tygodnia... Od tamtej pory niezmiennie za Nim tęsknię. Dzień po dniu, tydzień po tygodniu itd... i tak już do końca. Miłość nie umiera po śmierci dziecka, nawet jeśli zmarło przed narodzeniem. Ból nie zmniejsza się wraz z upływającym czasem, ale da się z nim żyć. Trzeba się "tylko" do niego przyzwyczaić, że będzie z nami już na zawsze, i nie ma na niego lekarstwa. Można próbować go uśmierzać na różne sposoby, ale ja nie polecam. Zawsze wraca. Wiem, że Ty, która być może to teraz czytasz jesteś zawiedziona, bo nie takich wiadomości szukasz. Liczyłaś na to, że z czasem będzie lżej?
Czytaj więcej

"Będzie dobrze"

Zaskoczyła mnie dziś koleżanka z pracy. Byłyśmy razem w archiwum i tak ni stąd ni zowąd zapytała jak u mnie, czy wiem co dalej odnośnie leczenia itp. Nigdy wcześniej nikt poza S. nie pytał mnie jakie mamy dalsze plany. Powiedziałam co wiem, czyli w sumie niewiele poza tym że w planach jest inseminacja ale kiedy? Chwilę pogadałyśmy i musiałam uciec bo już mi się łzy w oczach kręciły jak doszłam do tematu pieniędzy... A w międzyczasie ona zaczęła mówić że mi życzy z całego serca i że będzie dobrze... Nie lubię jak ktoś tak mówi. Nikt tego nie wie! Powiedziałam więc, żeby tak nie mówiła a ona na to że trzeba w to wierzyć. Nie wiem czy trzeba? Czy ta wiara cokolwiek zmieni? Chyba tylko na gorsze, jeśli jednak się nie uda. Może lepiej nastawić się na nie i miło zaskoczyć. A z drugiej strony jest coś jak samospełniająca się przepowiednia. Czy to tak działa? Tego też nie wiem. Póki co wszystkie moje przeczucia się sprawdzają, spełnił się również sen o drożnych jajowodach. Czy spełnią się te o
Czytaj więcej