Podwójne życie

Myślałam, że dziś nic nie napiszę, że nie ma o czym. Ale teraz, po całym dniu (jest już 23.00) naszła mnie myśl, że prowadzę podwójne życie. Oczywiście nie w sensie fizycznym ale takim duchowo - emocjonalnym. Rano zaraz po przebudzeniu naszły mnie wspomnienia, takie całkiem pierwsze, z początku... Wspominałam wycieczkę z pracy, czyli to był 5 tydzień ciąży. Potem rozmowa z S., kiedy przyszłam jej powiedzieć, że "jestem w ciąży ale dziecko umarło". Pamiętam każdy szczegół, każde wypowiedziane zdanie. Tak po prostu obudziłam się i zaczęłam to wspominać. Nie wiem dlaczego. Było mi bardzo smutno i na siłę starałam się przestać o tym myśleć zanim wstanę z łóżka, żeby nie psuć niedzieli i kolejnych dni. Dni płodnych... Potem na chwilę przysnęłam a jak wstałam było już inaczej. A jeszcze później było bardzo przyjemnie ☺️ Teraz, późnym wieczorem, szykując się do snu przyszła właśnie ta myśl o podwójnym życiu. Na zewnątrz staram się jak mogę, aby się "trzymać", żeby Mąż nie widział moich dołów, moich łez... Zresztą nie tylko on. W towarzystwie tryskam humorem i nic nie wskazuje na to, co czai mi się pod skórą. To nie jest tak, że coś udaję, że gram jakąś rolę. Po prostu w takich sytuacjach nie myślę o stracie. Pozornie? Sama nie wiem.
Wczoraj byli u nas teściowie. Przeszło mi przez myśl, a co jeśli będą chcieli pojechać na cmentarz? Co zrobię? W końcu to ich wnuk, mają do tego prawo. Czy dam radę być tam z nimi? Ale niepotrzebnie się zastanawiałam, bo im nawet przez myśl to nie przeszło. Myślę, że świat już zapomniał, że mamy Synka. Z jednej strony powinnam się cieszyć, że uniknęłam niezręcznej sytuacji, ponieważ na cmentarzu najlepiej czuję się sama. A z drugiej... To takie smutne, że nikt nie pamięta o naszym Rafałku. Nikt Go nie odwiedza 😢 My oczywiście wczoraj byliśmy, i kolejny raz Mąż zostawił mnie samą. Sądzę, że on też chciałby już zapomnieć. A ja jak zwykle pogadałam, popłakałam... 
I to właśnie moje podwójne życie. Potrafię w ciągu godziny przejść z trybu "chcę tylko płakać" do "porobimy coś, pogramy, a może się pobzykajmy" (nie ukrywam, że to ostatnie pomaga na jakąś dłuższą chwilę). Nie jest to udawane, ale nie jest też prawdziwe. Więc jakie jest? Czuję się trochę, jakbym oszukiwała wszystkich wokół. Nie chcę dojść do etapu oszukiwania siebie. Ostatnio sama siebie nie umiem rozgryźć. To jest jak rana w środku, którą ktoś źle pozszywał i która się ciągle sączy a na zewnątrz nic nie widać... Nie ma nawet blizny. Gdyby iść z taką raną do lekarza, powie "pięknie się zagoiło, nie ma śladu, nie ma prawa boleć". Otóż ma prawo. I będzie boleć na zawsze 🥹

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Jak to się zaczęło...

Obraz
Zaczęło się właśnie tak... W niewytłumaczalny sposób pewnego pięknego wiosennego dnia stwierdziłam, że w tym miesiącu zajdę w ciążę. To nic, że staraliśmy się miesiąc w miesiąc od lat. Nadszedł ten moment, że po prostu to WIEDZIAŁAM. Ot tak, już w dniu owulacji. Do dziś nie potrafię tego zrozumieć, ale wiem że nigdy wcześniej nie byłam niczego aż tak pewna. I słowo stało się ciałem (Boże, wybacz). Tzn. najpierw były dwie kreski na teście, badania krwi, pusty pęcherzyk w macicy... Ciało pojawiło się potem. W tym maleńkim pęcherzyku maleńkie ciałko naszego Synka. Bo że to Synuś, też wiedziałam od początku. Skąd? Jestem wiedźmą 😉 A potem lawina ruszyła.... Lawina emocji, przeróżnych. Niestety głównie negatywnych, z upływem miesięcy coraz większych i większych. I tak ta lawina mnie porwała, a ja dziś nadal walczę żeby się spod niej wygrzebać. Chociaż nie, to złe porównanie. Raczej już pod nią zostanę, może na zawsze. Ale przeżyłam, odgrzebałam trochę śniegu i wystawiłam głowę
Czytaj więcej

Urodziny

Dziwnie tak pisać w zasadzie do nikogo, bo przecież nie wiem czy ktokolwiek to przeczyta. To mój pierwszy w życiu blog, nawet nie wiem jak się za to zabrać. Ale nie muszę wiedzieć.  Wczoraj miałam urodziny a to jest mój prezent dla mnie. Ile mam lat? To nieważne, ważne jest to, że mój Synek miałby dziś 3 tygodnie. Niestety nie było nam to dane. Urodził się w lipcu zeszłego roku, był ze mną tylko 11,5 tygodnia... Od tamtej pory niezmiennie za Nim tęsknię. Dzień po dniu, tydzień po tygodniu itd... i tak już do końca. Miłość nie umiera po śmierci dziecka, nawet jeśli zmarło przed narodzeniem. Ból nie zmniejsza się wraz z upływającym czasem, ale da się z nim żyć. Trzeba się "tylko" do niego przyzwyczaić, że będzie z nami już na zawsze, i nie ma na niego lekarstwa. Można próbować go uśmierzać na różne sposoby, ale ja nie polecam. Zawsze wraca. Wiem, że Ty, która być może to teraz czytasz jesteś zawiedziona, bo nie takich wiadomości szukasz. Liczyłaś na to, że z czasem będzie lżej?
Czytaj więcej

"Będzie dobrze"

Zaskoczyła mnie dziś koleżanka z pracy. Byłyśmy razem w archiwum i tak ni stąd ni zowąd zapytała jak u mnie, czy wiem co dalej odnośnie leczenia itp. Nigdy wcześniej nikt poza S. nie pytał mnie jakie mamy dalsze plany. Powiedziałam co wiem, czyli w sumie niewiele poza tym że w planach jest inseminacja ale kiedy? Chwilę pogadałyśmy i musiałam uciec bo już mi się łzy w oczach kręciły jak doszłam do tematu pieniędzy... A w międzyczasie ona zaczęła mówić że mi życzy z całego serca i że będzie dobrze... Nie lubię jak ktoś tak mówi. Nikt tego nie wie! Powiedziałam więc, żeby tak nie mówiła a ona na to że trzeba w to wierzyć. Nie wiem czy trzeba? Czy ta wiara cokolwiek zmieni? Chyba tylko na gorsze, jeśli jednak się nie uda. Może lepiej nastawić się na nie i miło zaskoczyć. A z drugiej strony jest coś jak samospełniająca się przepowiednia. Czy to tak działa? Tego też nie wiem. Póki co wszystkie moje przeczucia się sprawdzają, spełnił się również sen o drożnych jajowodach. Czy spełnią się te o
Czytaj więcej