Święta

Za dwa tygodnie święta... Dotychczas o nich nie myślałam, ale zaczęłam z racji tego, że postanowiliśmy wyjechać nad morze. Zaczęłam myśleć, jak to będzie wyglądać. Czy to będzie miły wyjazd, czy gdzieś pod skórą znowu będzie tlił się mój smutek? Czy znowu będę spacerować samotna po plaży i wylewać łzy tęsknoty? Czy to w ogóle dobrze, że wyjeżdżamy? Nazwałam to "bojkotem świąt", bo po tym co przeszłam w Boże Narodzenie trudno jest mi nastawić się pozytywnie na jakiekolwiek święta. Ale z drugiej strony miałam trochę inne plany. Chciałam tę Wielkanoc przeżyć tak naprawdę, chciałam pójść wreszcie do spowiedzi, do komunii. Gdzieś tam w głowie mam takie myśli, że nie mogę prosić Boga o dziecko, jeśli od kilku lat nie potrafię się nawet wyspowiadać. Że to za dużo? Że powinnam dać coś od siebie a nie tylko prosić... Więc plany były takie. Ale wiem, zdaję sobie sprawę, że mogłoby z tego nic nie wyjść. Na Boże Narodzenie też miałam wielkie plany, spowiedź, pasterka itp. Skończyło się tak, że 25 grudnia tęsknota za Synkiem mnie zabiła. Dosłownie. W tym dniu poczułam, jak umieram kawałek po kawałku. W tym dniu nie byłam w stanie wstać z łóżka. W tym dniu zostałam całkiem sama. Tego dnia i tego bólu nigdy nie zapomnę. Nie chciałabym, żeby to się kiedykolwiek powtórzyło więc może ten "bojkot" to dobry pomysł? Nie będę musiała spełniać niczyich oczekiwań, jechać w gości, objadać się ciastem, zapraszać kogoś, bo święta i tak trzeba, bo rodzina... Jednocześnie nie będę się musiała tłumaczyć, gdybym jednak nie dała rady. A tego bałabym się mimo wszystko. Pewnie święta skończyłyby się rozstrojem żołądka, i to wcale nie z przejedzenia. No więc wyjeżdżamy w Wielki Piątek i wracamy w poniedziałek. Żebym tylko nie zepsuła tego wyjazdu... O to jedno będę prosić Boga. I spróbuję pójść do tej spowiedzi, i do kościoła tam, na miejscu. Tylko nie wiem, czy ten mikro kościółek nie działa jedynie w sezonie, dla turystów. Jeśli tak, to trudno. Może znajdę jakiś w sąsiedniej miejscowości. A jeśli nawet nie, to plaża chyba jest dobrym miejscem do spotkania z Bogiem?

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Jak to się zaczęło...

Obraz
Zaczęło się właśnie tak... W niewytłumaczalny sposób pewnego pięknego wiosennego dnia stwierdziłam, że w tym miesiącu zajdę w ciążę. To nic, że staraliśmy się miesiąc w miesiąc od lat. Nadszedł ten moment, że po prostu to WIEDZIAŁAM. Ot tak, już w dniu owulacji. Do dziś nie potrafię tego zrozumieć, ale wiem że nigdy wcześniej nie byłam niczego aż tak pewna. I słowo stało się ciałem (Boże, wybacz). Tzn. najpierw były dwie kreski na teście, badania krwi, pusty pęcherzyk w macicy... Ciało pojawiło się potem. W tym maleńkim pęcherzyku maleńkie ciałko naszego Synka. Bo że to Synuś, też wiedziałam od początku. Skąd? Jestem wiedźmą 😉 A potem lawina ruszyła.... Lawina emocji, przeróżnych. Niestety głównie negatywnych, z upływem miesięcy coraz większych i większych. I tak ta lawina mnie porwała, a ja dziś nadal walczę żeby się spod niej wygrzebać. Chociaż nie, to złe porównanie. Raczej już pod nią zostanę, może na zawsze. Ale przeżyłam, odgrzebałam trochę śniegu i wystawiłam głowę
Czytaj więcej

Urodziny

Dziwnie tak pisać w zasadzie do nikogo, bo przecież nie wiem czy ktokolwiek to przeczyta. To mój pierwszy w życiu blog, nawet nie wiem jak się za to zabrać. Ale nie muszę wiedzieć.  Wczoraj miałam urodziny a to jest mój prezent dla mnie. Ile mam lat? To nieważne, ważne jest to, że mój Synek miałby dziś 3 tygodnie. Niestety nie było nam to dane. Urodził się w lipcu zeszłego roku, był ze mną tylko 11,5 tygodnia... Od tamtej pory niezmiennie za Nim tęsknię. Dzień po dniu, tydzień po tygodniu itd... i tak już do końca. Miłość nie umiera po śmierci dziecka, nawet jeśli zmarło przed narodzeniem. Ból nie zmniejsza się wraz z upływającym czasem, ale da się z nim żyć. Trzeba się "tylko" do niego przyzwyczaić, że będzie z nami już na zawsze, i nie ma na niego lekarstwa. Można próbować go uśmierzać na różne sposoby, ale ja nie polecam. Zawsze wraca. Wiem, że Ty, która być może to teraz czytasz jesteś zawiedziona, bo nie takich wiadomości szukasz. Liczyłaś na to, że z czasem będzie lżej?
Czytaj więcej

"Będzie dobrze"

Zaskoczyła mnie dziś koleżanka z pracy. Byłyśmy razem w archiwum i tak ni stąd ni zowąd zapytała jak u mnie, czy wiem co dalej odnośnie leczenia itp. Nigdy wcześniej nikt poza S. nie pytał mnie jakie mamy dalsze plany. Powiedziałam co wiem, czyli w sumie niewiele poza tym że w planach jest inseminacja ale kiedy? Chwilę pogadałyśmy i musiałam uciec bo już mi się łzy w oczach kręciły jak doszłam do tematu pieniędzy... A w międzyczasie ona zaczęła mówić że mi życzy z całego serca i że będzie dobrze... Nie lubię jak ktoś tak mówi. Nikt tego nie wie! Powiedziałam więc, żeby tak nie mówiła a ona na to że trzeba w to wierzyć. Nie wiem czy trzeba? Czy ta wiara cokolwiek zmieni? Chyba tylko na gorsze, jeśli jednak się nie uda. Może lepiej nastawić się na nie i miło zaskoczyć. A z drugiej strony jest coś jak samospełniająca się przepowiednia. Czy to tak działa? Tego też nie wiem. Póki co wszystkie moje przeczucia się sprawdzają, spełnił się również sen o drożnych jajowodach. Czy spełnią się te o
Czytaj więcej