Trudne momenty

Dziś miałam dwie trudne chwile w pracy. 
Pierwszą, kiedy koleżanka zauważyła, że bardzo schudłam. Zaczęło się wypytywanie, jak to zrobiłam. Powiedziałam, że nie jem słodyczy. Jest to oczywiście zgodne z prawdą, ale tak naprawdę schudłam dużo wcześniej, po prostu przez stres. Pierwsze prawie 3 kg zniknęły w niecały miesiąc po stracie... Musiałam się wtedy zmuszać do jedzenia, a na słodycze nie mogłam patrzeć. Zresztą w ciąży też nie miałam na nie ochoty więc ich po prostu nie jadłam. Potem organizm tak się odzwyczaił, że mnie mdli na samą myśl o słodkim. I tak zgubiłam kolejne 2 kg. Padło pytanie od kiedy nie smakują mi słodycze, i w tym momencie zaczęłam się trząść bo nie wiedziałam, co powiedzieć. Chciałabym móc wykrzyczeć "od śmierci mojego Synka" ale nie potrafię, ciągle nie...😢 Nie przejdzie mi to przez gardło. Zresztą to nie był dobry moment, w każdej chwili ktoś mógł wejść a nie chciałabym, żeby jakieś obce mi uszy to słyszały. Więc powiedziałam tylko, że od jakiegoś czasu i zwiałam do pokoju. Ale tam też nie umiałam się skupić bo trzęsły mi się ręce. Miałam taką myśl, że może pójdę i powiem D. dlaczego tak schudłam. Bo ona mi zazdrości... Ale nie zdobyłam się na to. Wiedziałam, że się rozkleję a nie było na to czasu. Może kiedyś.
Druga sytuacja związana jest z moim pamiątkowym naszyjnikiem. Inna koleżanka zagadała, co tam mam, czy to jest razem bo nie widzi z daleka... Więc szybko złapałam za wisiorki i powiedziałam tylko, że nie, osobno. A ona na to: "osobno ale stały się jednością". Ja się szybko odwróciłam, żeby nie wnikała jakie te wisiorki a jednocześnie pomyślałam, że tak, ma rację z tą jednością. Literka R i wizerunek Anioła, dwa wisiorki oznaczające mojego jednego Synka, mojego prywatnego Anioła Stróża... Nieraz zastanawiałam się, co powiem jak ktoś zapyta co oznacza ta literka. Dotychczas nikt nie zapytał, nie byłam postawiona w takiej sytuacji i ciągle nie potrafię sobie na to pytanie odpowiedzieć. 
Trudny dzień, a muszę się nastawić pozytywnie bo czas zacząć wreszcie starania. Jutro rano wizyta w klinice 🙄

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Jak to się zaczęło...

Obraz
Zaczęło się właśnie tak... W niewytłumaczalny sposób pewnego pięknego wiosennego dnia stwierdziłam, że w tym miesiącu zajdę w ciążę. To nic, że staraliśmy się miesiąc w miesiąc od lat. Nadszedł ten moment, że po prostu to WIEDZIAŁAM. Ot tak, już w dniu owulacji. Do dziś nie potrafię tego zrozumieć, ale wiem że nigdy wcześniej nie byłam niczego aż tak pewna. I słowo stało się ciałem (Boże, wybacz). Tzn. najpierw były dwie kreski na teście, badania krwi, pusty pęcherzyk w macicy... Ciało pojawiło się potem. W tym maleńkim pęcherzyku maleńkie ciałko naszego Synka. Bo że to Synuś, też wiedziałam od początku. Skąd? Jestem wiedźmą 😉 A potem lawina ruszyła.... Lawina emocji, przeróżnych. Niestety głównie negatywnych, z upływem miesięcy coraz większych i większych. I tak ta lawina mnie porwała, a ja dziś nadal walczę żeby się spod niej wygrzebać. Chociaż nie, to złe porównanie. Raczej już pod nią zostanę, może na zawsze. Ale przeżyłam, odgrzebałam trochę śniegu i wystawiłam głowę
Czytaj więcej

Urodziny

Dziwnie tak pisać w zasadzie do nikogo, bo przecież nie wiem czy ktokolwiek to przeczyta. To mój pierwszy w życiu blog, nawet nie wiem jak się za to zabrać. Ale nie muszę wiedzieć.  Wczoraj miałam urodziny a to jest mój prezent dla mnie. Ile mam lat? To nieważne, ważne jest to, że mój Synek miałby dziś 3 tygodnie. Niestety nie było nam to dane. Urodził się w lipcu zeszłego roku, był ze mną tylko 11,5 tygodnia... Od tamtej pory niezmiennie za Nim tęsknię. Dzień po dniu, tydzień po tygodniu itd... i tak już do końca. Miłość nie umiera po śmierci dziecka, nawet jeśli zmarło przed narodzeniem. Ból nie zmniejsza się wraz z upływającym czasem, ale da się z nim żyć. Trzeba się "tylko" do niego przyzwyczaić, że będzie z nami już na zawsze, i nie ma na niego lekarstwa. Można próbować go uśmierzać na różne sposoby, ale ja nie polecam. Zawsze wraca. Wiem, że Ty, która być może to teraz czytasz jesteś zawiedziona, bo nie takich wiadomości szukasz. Liczyłaś na to, że z czasem będzie lżej?
Czytaj więcej

"Będzie dobrze"

Zaskoczyła mnie dziś koleżanka z pracy. Byłyśmy razem w archiwum i tak ni stąd ni zowąd zapytała jak u mnie, czy wiem co dalej odnośnie leczenia itp. Nigdy wcześniej nikt poza S. nie pytał mnie jakie mamy dalsze plany. Powiedziałam co wiem, czyli w sumie niewiele poza tym że w planach jest inseminacja ale kiedy? Chwilę pogadałyśmy i musiałam uciec bo już mi się łzy w oczach kręciły jak doszłam do tematu pieniędzy... A w międzyczasie ona zaczęła mówić że mi życzy z całego serca i że będzie dobrze... Nie lubię jak ktoś tak mówi. Nikt tego nie wie! Powiedziałam więc, żeby tak nie mówiła a ona na to że trzeba w to wierzyć. Nie wiem czy trzeba? Czy ta wiara cokolwiek zmieni? Chyba tylko na gorsze, jeśli jednak się nie uda. Może lepiej nastawić się na nie i miło zaskoczyć. A z drugiej strony jest coś jak samospełniająca się przepowiednia. Czy to tak działa? Tego też nie wiem. Póki co wszystkie moje przeczucia się sprawdzają, spełnił się również sen o drożnych jajowodach. Czy spełnią się te o
Czytaj więcej