Dzień Matki

Postanowiłam posłuchać rady S. i z okazji Dnia Matki zrobić sobie prezent. Bardzo bałam się tego dnia, w zeszłym tygodniu myśl o nim mnie paraliżowała i powodowała wybuchy żalu. A dziś? Dziś obudziłam się i pomyślałam "to jest mój dzień, mój Synek nie chce mnie takiej smutnej". I spotkała mnie zaraz z rana rzecz niesamowita. Robiłam zakupy w piekarni i pani zapytała czy wezmę dziś jakieś ciasto bo jest dzień matki. Ja myślałam, że ona ma na myśli "proszę kupić ciasto dla mamy", więc powiedziałam, że o mamę trzeba dbać a nie karmić słodyczami. A ona na to: "ale pani też jest mamą". Zamurowało mnie na moment, i jedyne co byłam w stanie wykrztusić, to że o siebie też trzeba dbać, i wyszłam. Na szczęście piekarnię mam pod blokiem więc zdążyłam wejść do mieszkania zanim zalałam się łzami. Także dzień jednak zaczął się łzawo ale to były dobre łzy wzruszenia. Wiem, że ta babka mówiąc że jestem mamą miała na myśli naszego psa, bo widywała go jeszcze jak był szczeniakiem ale to niczego nie zmienia. To zdanie "pani jest mamą" było najpiękniejszym co mogłam dziś usłyszeć. 
Tak, jestem mamą. Mojego Synka nie ma przy mnie fizycznie ale czuję jego obecność i będzie zawsze w moim sercu ❤️ Tak więc potem wsiadłam na rower i pojechałam na cmentarz, żeby pobyć bliżej, porozmawiać... Chwilę przed wyjściem z domu naszła mnie myśl, żeby zrobić coś jeszcze. Doznałam nagłego olśnienia, wróciłam już w butach do pokoju, usiadłam i napisałam list do innych mam. Zostawiłam go na grobie. Podpisałam "mamo, przeczytaj". Jestem ciekawa czy ktoś przeczyta i co się z nim dalej stanie. Czy jakiejś kobiecie przez tę jedną chwilę zrobi się cieplej w sercu, na myśl że jest mamą. Mam taką nadzieję. Mnie ta myśl prowadzi dziś cały dzień, i to jest dobry dzień. Tak bardzo się go bałam a będąc na cmentarzu pomyślałam, że przecież mnie dzień matki kojarzy się przez ostatnie dwa lata tak dobrze... Dwa lata temu w tym dniu pomyślałam, że jestem w ciąży a rok temu dokładnie w tym dniu zrobiłam betę, która potwierdziła istnienie naszego Rafcia ❤️ Od tamtej chwili on istnieje i będzie istniał już zawsze. Po prostu nie ma go tutaj ale wiem, że kiedyś się spotkamy. 
Dla dopełnienia tego dnia i rozpieszczania siebie kupiłam sobie ulubione perfumy, i jeszcze nową pościel, a na jutro umówiłam się do fryzjera. Także pomimo wylanych łez, ten dzień uważam za dobry. Nie potrzeba fajerwerków, wyjazdów, spotkań, i innego "wow", tylko to jedno zdanie: jesteś mamą. Piękne 🥹

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Jak to się zaczęło...

Obraz
Zaczęło się właśnie tak... W niewytłumaczalny sposób pewnego pięknego wiosennego dnia stwierdziłam, że w tym miesiącu zajdę w ciążę. To nic, że staraliśmy się miesiąc w miesiąc od lat. Nadszedł ten moment, że po prostu to WIEDZIAŁAM. Ot tak, już w dniu owulacji. Do dziś nie potrafię tego zrozumieć, ale wiem że nigdy wcześniej nie byłam niczego aż tak pewna. I słowo stało się ciałem (Boże, wybacz). Tzn. najpierw były dwie kreski na teście, badania krwi, pusty pęcherzyk w macicy... Ciało pojawiło się potem. W tym maleńkim pęcherzyku maleńkie ciałko naszego Synka. Bo że to Synuś, też wiedziałam od początku. Skąd? Jestem wiedźmą 😉 A potem lawina ruszyła.... Lawina emocji, przeróżnych. Niestety głównie negatywnych, z upływem miesięcy coraz większych i większych. I tak ta lawina mnie porwała, a ja dziś nadal walczę żeby się spod niej wygrzebać. Chociaż nie, to złe porównanie. Raczej już pod nią zostanę, może na zawsze. Ale przeżyłam, odgrzebałam trochę śniegu i wystawiłam głowę
Czytaj więcej

Urodziny

Dziwnie tak pisać w zasadzie do nikogo, bo przecież nie wiem czy ktokolwiek to przeczyta. To mój pierwszy w życiu blog, nawet nie wiem jak się za to zabrać. Ale nie muszę wiedzieć.  Wczoraj miałam urodziny a to jest mój prezent dla mnie. Ile mam lat? To nieważne, ważne jest to, że mój Synek miałby dziś 3 tygodnie. Niestety nie było nam to dane. Urodził się w lipcu zeszłego roku, był ze mną tylko 11,5 tygodnia... Od tamtej pory niezmiennie za Nim tęsknię. Dzień po dniu, tydzień po tygodniu itd... i tak już do końca. Miłość nie umiera po śmierci dziecka, nawet jeśli zmarło przed narodzeniem. Ból nie zmniejsza się wraz z upływającym czasem, ale da się z nim żyć. Trzeba się "tylko" do niego przyzwyczaić, że będzie z nami już na zawsze, i nie ma na niego lekarstwa. Można próbować go uśmierzać na różne sposoby, ale ja nie polecam. Zawsze wraca. Wiem, że Ty, która być może to teraz czytasz jesteś zawiedziona, bo nie takich wiadomości szukasz. Liczyłaś na to, że z czasem będzie lżej?
Czytaj więcej

"Będzie dobrze"

Zaskoczyła mnie dziś koleżanka z pracy. Byłyśmy razem w archiwum i tak ni stąd ni zowąd zapytała jak u mnie, czy wiem co dalej odnośnie leczenia itp. Nigdy wcześniej nikt poza S. nie pytał mnie jakie mamy dalsze plany. Powiedziałam co wiem, czyli w sumie niewiele poza tym że w planach jest inseminacja ale kiedy? Chwilę pogadałyśmy i musiałam uciec bo już mi się łzy w oczach kręciły jak doszłam do tematu pieniędzy... A w międzyczasie ona zaczęła mówić że mi życzy z całego serca i że będzie dobrze... Nie lubię jak ktoś tak mówi. Nikt tego nie wie! Powiedziałam więc, żeby tak nie mówiła a ona na to że trzeba w to wierzyć. Nie wiem czy trzeba? Czy ta wiara cokolwiek zmieni? Chyba tylko na gorsze, jeśli jednak się nie uda. Może lepiej nastawić się na nie i miło zaskoczyć. A z drugiej strony jest coś jak samospełniająca się przepowiednia. Czy to tak działa? Tego też nie wiem. Póki co wszystkie moje przeczucia się sprawdzają, spełnił się również sen o drożnych jajowodach. Czy spełnią się te o
Czytaj więcej