Kryzys

Nadszedł ostatni miesiąc planowanych "starań własnych" a tymczasem Mąż nadal mnie unika... Wczoraj poruszyłam ten temat, w czym jest problem no i się posypało... Okazuje się, że źle go oceniłam. To nie do końca tak, że on nie chce mieć dziecka. On się po prostu boi, że sytuacja się powtórzy albo że dziecko będzie chore. Przyznał, że ma nawalone w głowie i że jak się kochamy to ma z tyłu głowy tę myśl, że zajdę w ciążę i coś będzie nie tak... Przerażające ale i tak powiedziałam, że nie odpuszczę. Nie możemy się teraz poddać. On twierdzi, że wyobraża sobie życie bez dziecka a ja tylko spytałam, czy wyobraża sobie życie beze mnie. Bo ja nie dam rady, jeśli on mnie teraz zawiedzie, kiedy jesteśmy już tak daleko na tej trudnej drodze, po tych wszystkich badaniach, zastrzykach, wydanych pieniądzach, to ja chyba oszaleję. Nie widzę teraz innego celu w życiu. Powiedziałam mu, że czuję się oszukana bo umawialiśmy się, że chcemy mieć dzieci i ja zdania nie zmieniłam. Po śmierci Rafałka nie widzę sensu życia, i tylko te wszystkie procedury, życie od cyklu do cyklu, to mnie trzyma w pionie i pozwala jakoś funkcjonować. Bardzo potrzebuję nadziei. Na razie jej nie mam ale nie mogę pozwolić, aby Mąż odebrał mi jej resztki które gdzieś tam próbują się tlić 🥺 No więc biorę go trochę na litość, ale też boję się co dalej. Nie da się zmusić do pewnych rzeczy, nie mogę zmuszać go do seksu. Wiem, że mu ciężko, sama mam w głowie burdel jakich mało. Ale powiedziałam, że jest jedyną osobą na świecie, która może mi teraz pomóc. Jedyną. Nikt inny nie da mi dziecka, a tylko ciąża może mnie na ten moment uratować. Nie wiem, jak mogłabym dalej żyć z nim, gdyby mnie zostawił w tej dziedzinie. Nie wiem nawet, jak to określić. Tłumaczyłam mu to długo wczoraj ale nie wiem, czy to cokolwiek dało. Wiem, jak ciężko zmienić nastawienie i jak nie da się wyłączyć natrętnych myśli. Wiem to jak nikt inny, zwłaszcza po tym ostatnim tygodniu, który mnie psychicznie pozamiatał. A tutaj taki cios. I znowu były godziny płaczu... Przestaję to wszystko ogarniać. A jutro Dzień Matki 😔

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Jak to się zaczęło...

Obraz
Zaczęło się właśnie tak... W niewytłumaczalny sposób pewnego pięknego wiosennego dnia stwierdziłam, że w tym miesiącu zajdę w ciążę. To nic, że staraliśmy się miesiąc w miesiąc od lat. Nadszedł ten moment, że po prostu to WIEDZIAŁAM. Ot tak, już w dniu owulacji. Do dziś nie potrafię tego zrozumieć, ale wiem że nigdy wcześniej nie byłam niczego aż tak pewna. I słowo stało się ciałem (Boże, wybacz). Tzn. najpierw były dwie kreski na teście, badania krwi, pusty pęcherzyk w macicy... Ciało pojawiło się potem. W tym maleńkim pęcherzyku maleńkie ciałko naszego Synka. Bo że to Synuś, też wiedziałam od początku. Skąd? Jestem wiedźmą 😉 A potem lawina ruszyła.... Lawina emocji, przeróżnych. Niestety głównie negatywnych, z upływem miesięcy coraz większych i większych. I tak ta lawina mnie porwała, a ja dziś nadal walczę żeby się spod niej wygrzebać. Chociaż nie, to złe porównanie. Raczej już pod nią zostanę, może na zawsze. Ale przeżyłam, odgrzebałam trochę śniegu i wystawiłam głowę
Czytaj więcej

Urodziny

Dziwnie tak pisać w zasadzie do nikogo, bo przecież nie wiem czy ktokolwiek to przeczyta. To mój pierwszy w życiu blog, nawet nie wiem jak się za to zabrać. Ale nie muszę wiedzieć.  Wczoraj miałam urodziny a to jest mój prezent dla mnie. Ile mam lat? To nieważne, ważne jest to, że mój Synek miałby dziś 3 tygodnie. Niestety nie było nam to dane. Urodził się w lipcu zeszłego roku, był ze mną tylko 11,5 tygodnia... Od tamtej pory niezmiennie za Nim tęsknię. Dzień po dniu, tydzień po tygodniu itd... i tak już do końca. Miłość nie umiera po śmierci dziecka, nawet jeśli zmarło przed narodzeniem. Ból nie zmniejsza się wraz z upływającym czasem, ale da się z nim żyć. Trzeba się "tylko" do niego przyzwyczaić, że będzie z nami już na zawsze, i nie ma na niego lekarstwa. Można próbować go uśmierzać na różne sposoby, ale ja nie polecam. Zawsze wraca. Wiem, że Ty, która być może to teraz czytasz jesteś zawiedziona, bo nie takich wiadomości szukasz. Liczyłaś na to, że z czasem będzie lżej?
Czytaj więcej

"Będzie dobrze"

Zaskoczyła mnie dziś koleżanka z pracy. Byłyśmy razem w archiwum i tak ni stąd ni zowąd zapytała jak u mnie, czy wiem co dalej odnośnie leczenia itp. Nigdy wcześniej nikt poza S. nie pytał mnie jakie mamy dalsze plany. Powiedziałam co wiem, czyli w sumie niewiele poza tym że w planach jest inseminacja ale kiedy? Chwilę pogadałyśmy i musiałam uciec bo już mi się łzy w oczach kręciły jak doszłam do tematu pieniędzy... A w międzyczasie ona zaczęła mówić że mi życzy z całego serca i że będzie dobrze... Nie lubię jak ktoś tak mówi. Nikt tego nie wie! Powiedziałam więc, żeby tak nie mówiła a ona na to że trzeba w to wierzyć. Nie wiem czy trzeba? Czy ta wiara cokolwiek zmieni? Chyba tylko na gorsze, jeśli jednak się nie uda. Może lepiej nastawić się na nie i miło zaskoczyć. A z drugiej strony jest coś jak samospełniająca się przepowiednia. Czy to tak działa? Tego też nie wiem. Póki co wszystkie moje przeczucia się sprawdzają, spełnił się również sen o drożnych jajowodach. Czy spełnią się te o
Czytaj więcej