A jednak nic z tego 🥺

Zgodnie z planem rano zrobiłam kolejny test. Pokazała się delikatna, ledwie widoczna druga kreska, bledsza niż wczoraj po południu. No więc stwierdziłam, że oszaleję z tego wszystkiego, muszę mieć pewność! Pojechałam do laboratorium. Jeszcze przed wyjściem pomyślałam, że znając moje zezowate szczęście skoro wynik powyżej 5 oznacza ciążę to pewnie będę mieć 4. I co? Kilka godzin później wynik - 4,1 🤦 Myślę "serioooo?". Żołądek mnie z nerwów rozbolał, zwłaszcza że dodatkowo od rana miałam trudności organizacyjne z akcją mebli dla mamy, a w pracy też w ciul roboty. Zaczęłam się zastanawiać, czy to ciąża biochemiczna czy co? I czy dostanę okres w czwartek, planowo, i czy nie będę musiała przełożyć hsg, i kiedy zrobić badania, i że odstawiłam tabletki na opryszczkę i się będę teraz męczyć itd... Masakryczny dzień. Wkurzyłam się na te mega czułe testy ciążowe, bo kto to widział, żeby wykrywały z moczu HCG jeśli poziom we krwi wynosi 4! Żałuję, że je robiłam. Miałam grzecznie, jak pani doktor kazała, zrobić od razu badanie krwi. A tak niepotrzebnie zaczęła się we mnie tlić maleńka iskierka nadziei 🥹 Chociaż z drugiej strony, gdybym zrobiła badanie krwi wczoraj, zgodnie z zaleceniem lekarza, to prawdopodobnie ta beta byłaby powyżej 5, skoro dziś była 4 a pasek coraz jaśniejszy. Tzn. że jest to po prostu pozostałość po zastrzyku ovitrelle. 15 dni po zastrzyku, jaja jakieś. Podobno wychodzi pozytyw do 10 dni po. U mnie wszystko musi być inaczej. No więc gdybym poszła wczoraj do labu i zobaczyła wynik powyżej 5 to zaczęłabym się niepotrzebnie cieszyć. Kontynuowałabym progesteron i bez sensu opóźniła sobie miesiączkę. Wtedy już na pewno trzeba by przełożyć hsg a tak jeszcze jest szansa, że wszystko pójdzie planowo. No ale smutek mnie dopadł, popłakałam się dla odmiany nie z powodu braku drugiej kreski ale z powodu jej pojawienia się... Tak bardzo bałam się, że już nigdy nie zobaczę dwóch kresek a gdy się pojawiły to nic nie znaczy. Paranoja.
Do kompletu tego wszystkiego mój kochany Mąż zadał mi fantastyczne pytania "czym się różni inseminacja od in vitro" i czy "to jest ta drożność" ... 🤯 Prawie trupem padłam. Na koniec tłumaczenia w wielkim skrócie na czym polega inseminacja padło jeszcze "czy ten cewnik ci potem wyjmują" 🤦 aaa no a na moje stwierdzenie, że powinien się zainteresować jak wygląda procedura do której chcemy podejść stwierdził, że on nie rozumie medycznego bełkotu i w sumie po co mu ta wiedza, skoro powiedziałam że ma się tylko spuścić do kubeczka.... No żal. Tylko nie wiem, jego, mnie? 

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Jak to się zaczęło...

Obraz
Zaczęło się właśnie tak... W niewytłumaczalny sposób pewnego pięknego wiosennego dnia stwierdziłam, że w tym miesiącu zajdę w ciążę. To nic, że staraliśmy się miesiąc w miesiąc od lat. Nadszedł ten moment, że po prostu to WIEDZIAŁAM. Ot tak, już w dniu owulacji. Do dziś nie potrafię tego zrozumieć, ale wiem że nigdy wcześniej nie byłam niczego aż tak pewna. I słowo stało się ciałem (Boże, wybacz). Tzn. najpierw były dwie kreski na teście, badania krwi, pusty pęcherzyk w macicy... Ciało pojawiło się potem. W tym maleńkim pęcherzyku maleńkie ciałko naszego Synka. Bo że to Synuś, też wiedziałam od początku. Skąd? Jestem wiedźmą 😉 A potem lawina ruszyła.... Lawina emocji, przeróżnych. Niestety głównie negatywnych, z upływem miesięcy coraz większych i większych. I tak ta lawina mnie porwała, a ja dziś nadal walczę żeby się spod niej wygrzebać. Chociaż nie, to złe porównanie. Raczej już pod nią zostanę, może na zawsze. Ale przeżyłam, odgrzebałam trochę śniegu i wystawiłam głowę
Czytaj więcej

Urodziny

Dziwnie tak pisać w zasadzie do nikogo, bo przecież nie wiem czy ktokolwiek to przeczyta. To mój pierwszy w życiu blog, nawet nie wiem jak się za to zabrać. Ale nie muszę wiedzieć.  Wczoraj miałam urodziny a to jest mój prezent dla mnie. Ile mam lat? To nieważne, ważne jest to, że mój Synek miałby dziś 3 tygodnie. Niestety nie było nam to dane. Urodził się w lipcu zeszłego roku, był ze mną tylko 11,5 tygodnia... Od tamtej pory niezmiennie za Nim tęsknię. Dzień po dniu, tydzień po tygodniu itd... i tak już do końca. Miłość nie umiera po śmierci dziecka, nawet jeśli zmarło przed narodzeniem. Ból nie zmniejsza się wraz z upływającym czasem, ale da się z nim żyć. Trzeba się "tylko" do niego przyzwyczaić, że będzie z nami już na zawsze, i nie ma na niego lekarstwa. Można próbować go uśmierzać na różne sposoby, ale ja nie polecam. Zawsze wraca. Wiem, że Ty, która być może to teraz czytasz jesteś zawiedziona, bo nie takich wiadomości szukasz. Liczyłaś na to, że z czasem będzie lżej?
Czytaj więcej

"Będzie dobrze"

Zaskoczyła mnie dziś koleżanka z pracy. Byłyśmy razem w archiwum i tak ni stąd ni zowąd zapytała jak u mnie, czy wiem co dalej odnośnie leczenia itp. Nigdy wcześniej nikt poza S. nie pytał mnie jakie mamy dalsze plany. Powiedziałam co wiem, czyli w sumie niewiele poza tym że w planach jest inseminacja ale kiedy? Chwilę pogadałyśmy i musiałam uciec bo już mi się łzy w oczach kręciły jak doszłam do tematu pieniędzy... A w międzyczasie ona zaczęła mówić że mi życzy z całego serca i że będzie dobrze... Nie lubię jak ktoś tak mówi. Nikt tego nie wie! Powiedziałam więc, żeby tak nie mówiła a ona na to że trzeba w to wierzyć. Nie wiem czy trzeba? Czy ta wiara cokolwiek zmieni? Chyba tylko na gorsze, jeśli jednak się nie uda. Może lepiej nastawić się na nie i miło zaskoczyć. A z drugiej strony jest coś jak samospełniająca się przepowiednia. Czy to tak działa? Tego też nie wiem. Póki co wszystkie moje przeczucia się sprawdzają, spełnił się również sen o drożnych jajowodach. Czy spełnią się te o
Czytaj więcej