Dzień Dziecka

Dziś Dzień Dziecka. Niesamowity, wyjątkowy. O ile bałam się Dnia Matki, o tyle dzisiejszy dzień nie przyprawiał mnie o żadne większe uczucia, ani pozytywne ani negatywne. Gdzieś w głowie mam zakodowane, że moje dziecko obchodzi swoje święto 15 października... 
Rano byłam na monitoringu, potwierdzono owulację z prawego jajnika, endometrium też ładne więc w zasadzie wszystko w porządku. Mam brać progesteron i czekać co dalej. Jeśli jednak miesiączka, to umawiam się na drożność.
Prosto z kliniki pojechałam na cmentarz. A tam... Najpiękniejszy prezent. Na grobie leżał list podpisany "do mamy Rafałka". Nie mogłam uwierzyć własnym oczom. Nie dość, że ktoś znalazł mój list na dzień mamy, to jeszcze zostawił odpowiedź! Trochę bałam się go otwierać ponieważ zastanawiałam się już wcześniej, jak zareaguje kobieta, która znajdzie moje słowa pozostawione tam... Czy kogoś niechcący nie skrzywdziłam, bo przecież chwilę wcześniej pochowała dziecko a ja piszę, że ma się uśmiechać... Ale pomyślałam, że skoro jest odpowiedź to raczej nie powinno tam być nic złego. No i przeczytałam. Dosłownie kilka zdań, ale tak się wzruszyłam 🥹 Ta Mama w swoim liście dziękowała mi za mój gest, za moje słowa... Napisała, że list sobie zatrzyma i będzie dla niej drogowskazem na najbliższy czas. To takie cudowne uczucie, że mogłam kogoś wesprzeć. Kogoś, kto czuje to co ja, cierpi jak ja i kocha jak ja... Okazuje się, że nie trzeba mediów społecznościowych i innych wodotrysków, wystarczy kilka słów napisanych na kartce i pozostawionych na grobie, żeby wywołać u kogoś uśmiech i łzy wzruszenia. Pierwszy raz odeszłam od grobu z uśmiechem na ustach. Dlatego Mamo Ani, jeśli kiedykolwiek trafisz na mojego bloga i przeczytasz ten wpis wiedz, że jestem Ci niezmiernie wdzięczna. Twój list sprawił, że dzisiejszy Dzień Dziecka jest dla mnie po prostu piękny. Zachowam go na pamiątkę w moim kuferku wspomnień. Dziękuję ❤️

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Jak to się zaczęło...

Obraz
Zaczęło się właśnie tak... W niewytłumaczalny sposób pewnego pięknego wiosennego dnia stwierdziłam, że w tym miesiącu zajdę w ciążę. To nic, że staraliśmy się miesiąc w miesiąc od lat. Nadszedł ten moment, że po prostu to WIEDZIAŁAM. Ot tak, już w dniu owulacji. Do dziś nie potrafię tego zrozumieć, ale wiem że nigdy wcześniej nie byłam niczego aż tak pewna. I słowo stało się ciałem (Boże, wybacz). Tzn. najpierw były dwie kreski na teście, badania krwi, pusty pęcherzyk w macicy... Ciało pojawiło się potem. W tym maleńkim pęcherzyku maleńkie ciałko naszego Synka. Bo że to Synuś, też wiedziałam od początku. Skąd? Jestem wiedźmą 😉 A potem lawina ruszyła.... Lawina emocji, przeróżnych. Niestety głównie negatywnych, z upływem miesięcy coraz większych i większych. I tak ta lawina mnie porwała, a ja dziś nadal walczę żeby się spod niej wygrzebać. Chociaż nie, to złe porównanie. Raczej już pod nią zostanę, może na zawsze. Ale przeżyłam, odgrzebałam trochę śniegu i wystawiłam głowę
Czytaj więcej

Urodziny

Dziwnie tak pisać w zasadzie do nikogo, bo przecież nie wiem czy ktokolwiek to przeczyta. To mój pierwszy w życiu blog, nawet nie wiem jak się za to zabrać. Ale nie muszę wiedzieć.  Wczoraj miałam urodziny a to jest mój prezent dla mnie. Ile mam lat? To nieważne, ważne jest to, że mój Synek miałby dziś 3 tygodnie. Niestety nie było nam to dane. Urodził się w lipcu zeszłego roku, był ze mną tylko 11,5 tygodnia... Od tamtej pory niezmiennie za Nim tęsknię. Dzień po dniu, tydzień po tygodniu itd... i tak już do końca. Miłość nie umiera po śmierci dziecka, nawet jeśli zmarło przed narodzeniem. Ból nie zmniejsza się wraz z upływającym czasem, ale da się z nim żyć. Trzeba się "tylko" do niego przyzwyczaić, że będzie z nami już na zawsze, i nie ma na niego lekarstwa. Można próbować go uśmierzać na różne sposoby, ale ja nie polecam. Zawsze wraca. Wiem, że Ty, która być może to teraz czytasz jesteś zawiedziona, bo nie takich wiadomości szukasz. Liczyłaś na to, że z czasem będzie lżej?
Czytaj więcej

"Będzie dobrze"

Zaskoczyła mnie dziś koleżanka z pracy. Byłyśmy razem w archiwum i tak ni stąd ni zowąd zapytała jak u mnie, czy wiem co dalej odnośnie leczenia itp. Nigdy wcześniej nikt poza S. nie pytał mnie jakie mamy dalsze plany. Powiedziałam co wiem, czyli w sumie niewiele poza tym że w planach jest inseminacja ale kiedy? Chwilę pogadałyśmy i musiałam uciec bo już mi się łzy w oczach kręciły jak doszłam do tematu pieniędzy... A w międzyczasie ona zaczęła mówić że mi życzy z całego serca i że będzie dobrze... Nie lubię jak ktoś tak mówi. Nikt tego nie wie! Powiedziałam więc, żeby tak nie mówiła a ona na to że trzeba w to wierzyć. Nie wiem czy trzeba? Czy ta wiara cokolwiek zmieni? Chyba tylko na gorsze, jeśli jednak się nie uda. Może lepiej nastawić się na nie i miło zaskoczyć. A z drugiej strony jest coś jak samospełniająca się przepowiednia. Czy to tak działa? Tego też nie wiem. Póki co wszystkie moje przeczucia się sprawdzają, spełnił się również sen o drożnych jajowodach. Czy spełnią się te o
Czytaj więcej