IUI

To dziś. Za 3h powinno być po wszystkim. Oczywiście zgodnie z moim przewidywaniem owulacja już była... Zrobiłam zastrzyk o 2 w nocy z soboty na niedzielę, bo akurat kładłam się spać i nie chciałam nastawiać budzika. Stwierdziłam, że te kilka godzin niczego nie zmieni a przynajmniej sobie pośpię. I tak było to dwie godziny później, niż zalecała pani doktor. No i jednak miałam rację, znowu... Wiedziałam, że mój pęcherzyk nie dotrwa 36h po zastrzyku jak przewidują lekarze. Nie jestem szwajcarskim zegarkiem. Mogłam poczekać te kilka godzin, mogłam nastawić ten cholerny budzik. Ale byliśmy na imprezie, byłam strasznie zmęczona i taką podjęłam decyzję. Już tego nie zmienię, będę mieć nauczkę na przyszłość. Owulacja była dziś rano, jak wstałam o 6.30 to już czułam ból, o 8 był intensywny więc gdzieś około 7 mogła być owulacja. Inseminację mamy na 11.40 więc to niby tylko kilka godzin ale wolałabym, żeby to jednak plemniki czekały na jajo a nie odwrotnie. Trudno. W sumie i tak nie wierzę w powodzenie inseminacji, mamy trzy próby więc chcę mieć pierwszą za sobą. Żeby te trzy miesiące odbębnić i szykować się do in vitro. Szkoda trochę pieniędzy ale taki kraj, taka procedura. Już przestałam liczyć te wydatki, nie ma sensu. Jestem trochę zrezygnowana, nie mam wiary w powodzenie tego wszystkiego. Boję się, że już nie doczekamy dziecka.... Że Rafałek będzie jedyny 😢 Chciałabym nastawić się pozytywnie bo stres nie pomaga w staraniach ale nie umiem na siłę... Czas pokaże.
Edit:
Wszystko poszło dobrze, na USG był zapadający się pęcherzyk, a więc faktycznie po owulacji, ale pani doktor stwierdziła, że to idealny moment i działamy. Cały zabieg trwał chyba pół minuty, potem 10 minut leżenia głową w dół i do domu. I już. Teraz czekać 12 dni i postarać się nie oszaleć. Wracając z kliniki oczywiście zajrzeliśmy na cmentarz, chciałam powiedzieć Synkowi jak poszło i prosić go o wstawiennictwo, żeby wreszcie miał rodzeństwo. Zobaczymy. On wie, że kocham go nad życie i nigdy o nim nie zapomnę ale potrzebuję mieć dziecko przy sobie... 🥹

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Jak to się zaczęło...

Obraz
Zaczęło się właśnie tak... W niewytłumaczalny sposób pewnego pięknego wiosennego dnia stwierdziłam, że w tym miesiącu zajdę w ciążę. To nic, że staraliśmy się miesiąc w miesiąc od lat. Nadszedł ten moment, że po prostu to WIEDZIAŁAM. Ot tak, już w dniu owulacji. Do dziś nie potrafię tego zrozumieć, ale wiem że nigdy wcześniej nie byłam niczego aż tak pewna. I słowo stało się ciałem (Boże, wybacz). Tzn. najpierw były dwie kreski na teście, badania krwi, pusty pęcherzyk w macicy... Ciało pojawiło się potem. W tym maleńkim pęcherzyku maleńkie ciałko naszego Synka. Bo że to Synuś, też wiedziałam od początku. Skąd? Jestem wiedźmą 😉 A potem lawina ruszyła.... Lawina emocji, przeróżnych. Niestety głównie negatywnych, z upływem miesięcy coraz większych i większych. I tak ta lawina mnie porwała, a ja dziś nadal walczę żeby się spod niej wygrzebać. Chociaż nie, to złe porównanie. Raczej już pod nią zostanę, może na zawsze. Ale przeżyłam, odgrzebałam trochę śniegu i wystawiłam głowę
Czytaj więcej

Urodziny

Dziwnie tak pisać w zasadzie do nikogo, bo przecież nie wiem czy ktokolwiek to przeczyta. To mój pierwszy w życiu blog, nawet nie wiem jak się za to zabrać. Ale nie muszę wiedzieć.  Wczoraj miałam urodziny a to jest mój prezent dla mnie. Ile mam lat? To nieważne, ważne jest to, że mój Synek miałby dziś 3 tygodnie. Niestety nie było nam to dane. Urodził się w lipcu zeszłego roku, był ze mną tylko 11,5 tygodnia... Od tamtej pory niezmiennie za Nim tęsknię. Dzień po dniu, tydzień po tygodniu itd... i tak już do końca. Miłość nie umiera po śmierci dziecka, nawet jeśli zmarło przed narodzeniem. Ból nie zmniejsza się wraz z upływającym czasem, ale da się z nim żyć. Trzeba się "tylko" do niego przyzwyczaić, że będzie z nami już na zawsze, i nie ma na niego lekarstwa. Można próbować go uśmierzać na różne sposoby, ale ja nie polecam. Zawsze wraca. Wiem, że Ty, która być może to teraz czytasz jesteś zawiedziona, bo nie takich wiadomości szukasz. Liczyłaś na to, że z czasem będzie lżej?
Czytaj więcej

"Będzie dobrze"

Zaskoczyła mnie dziś koleżanka z pracy. Byłyśmy razem w archiwum i tak ni stąd ni zowąd zapytała jak u mnie, czy wiem co dalej odnośnie leczenia itp. Nigdy wcześniej nikt poza S. nie pytał mnie jakie mamy dalsze plany. Powiedziałam co wiem, czyli w sumie niewiele poza tym że w planach jest inseminacja ale kiedy? Chwilę pogadałyśmy i musiałam uciec bo już mi się łzy w oczach kręciły jak doszłam do tematu pieniędzy... A w międzyczasie ona zaczęła mówić że mi życzy z całego serca i że będzie dobrze... Nie lubię jak ktoś tak mówi. Nikt tego nie wie! Powiedziałam więc, żeby tak nie mówiła a ona na to że trzeba w to wierzyć. Nie wiem czy trzeba? Czy ta wiara cokolwiek zmieni? Chyba tylko na gorsze, jeśli jednak się nie uda. Może lepiej nastawić się na nie i miło zaskoczyć. A z drugiej strony jest coś jak samospełniająca się przepowiednia. Czy to tak działa? Tego też nie wiem. Póki co wszystkie moje przeczucia się sprawdzają, spełnił się również sen o drożnych jajowodach. Czy spełnią się te o
Czytaj więcej