Urlop a wypoczynek

Już piątek, urlop zbliża się ku końcowi. Szybko zleciały te dwa tygodnie. Tydzień na Mazurach pozwolił mi wypocząć przede wszystkim psychicznie, było naprawdę bardzo dobrze, bardzo spokojnie w mojej głowie. Jestem zadowolona, wyspałam się za wszystkie czasy i niczym się nie martwiłam. Ale jak to zwykle bywa, wszystko co dobre szybko się kończy... Nie przypuszczałam, że tak szybko. Liczyłam, że uda mi się spędzić spokojnie dwa tygodnie ale już we wtorek wieczorem, gdy byliśmy w podróży powrotnej popłynęła pierwsza łza. Dostałam smsa od brata, i to zburzyło mój spokój. W domu czekało na mnie awizo, wiedziałam już co to za pismo skoro brat i mama dostali to samo... Jak tylko to przeczytałam zaczęłam się trząść i tej samej nocy miałam koszmary ☹️ Wraca horror, z którego się wymiksowałam 8 lat temu, kiedy wyprowadziłam się z domu. Miałam nadzieję, że nigdy więcej nie będę musiała oglądać mojego "ojca". Tymczasem teraz ten typ, który całe życie miał mnie w dupie może zniszczyć mój spokój, mój świat, moje plany... Jeśli zapadnie decyzja, że my jako rodzina musimy łożyć na jego pobyt w DPS, to nie będziemy mieć pieniędzy na leczenie w klinice, na in vitro, na nic 😢 Moje marzenie o dziecku może zniszczyć typ, którego jedyną zasługą jest to, że mnie spłodził. Zamiast przeznaczyć pieniądze na dziecko, które będziemy kochać miłością wielką, będziemy ciężko harować żeby zostały nam marne grosze na życie? A ten psychopata będzie sobie żył jak pączek w maśle, człowiek, który całe życie był pasożytem będzie nim nadal, naszym kosztem 😭 Bardzo się boję a jednocześnie krew mnie zalewa, bo mam prawie 40 lat na karku a ten debil ciągle zatruwa mi życie 😞 W tym ostatnim śnie powiedziałam mu, że chciałabym go zabić. 
Jest mi też bardzo przykro, że nie mogę mieć spokojnego urlopu. Rok temu podczas urlopu umarł nasz Synuś, ten rok to był prawdziwy koszmar, potrzebowałam odpocząć a tu kolejny cios, znowu na urlopie... Nie rozumiem Boga. Dlaczego? Czy chce nas w ten sposób powstrzymać przed in vitro? Bóg tak chyba nie działa? Nie pojmuję. Kocham naszego Rafałka i tęsknię niewyobrażalnie ale chcę kochać kogoś jeszcze 😭 Teraz jest ten czas, kiedy powinnam wypoczywać i nie stresować się, bo za kilka dni okaże się, czy jestem w ciąży. Na pewno nie, przy takich nerwach... Dobrze, że te kilka dni mam zajęte bo bym oszalała. Jutro jadę w góry. W poniedziałek do pracy, miałam wrócić inna... Spokojna. Jak??

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Jak to się zaczęło...

Obraz
Zaczęło się właśnie tak... W niewytłumaczalny sposób pewnego pięknego wiosennego dnia stwierdziłam, że w tym miesiącu zajdę w ciążę. To nic, że staraliśmy się miesiąc w miesiąc od lat. Nadszedł ten moment, że po prostu to WIEDZIAŁAM. Ot tak, już w dniu owulacji. Do dziś nie potrafię tego zrozumieć, ale wiem że nigdy wcześniej nie byłam niczego aż tak pewna. I słowo stało się ciałem (Boże, wybacz). Tzn. najpierw były dwie kreski na teście, badania krwi, pusty pęcherzyk w macicy... Ciało pojawiło się potem. W tym maleńkim pęcherzyku maleńkie ciałko naszego Synka. Bo że to Synuś, też wiedziałam od początku. Skąd? Jestem wiedźmą 😉 A potem lawina ruszyła.... Lawina emocji, przeróżnych. Niestety głównie negatywnych, z upływem miesięcy coraz większych i większych. I tak ta lawina mnie porwała, a ja dziś nadal walczę żeby się spod niej wygrzebać. Chociaż nie, to złe porównanie. Raczej już pod nią zostanę, może na zawsze. Ale przeżyłam, odgrzebałam trochę śniegu i wystawiłam głowę
Czytaj więcej

Urodziny

Dziwnie tak pisać w zasadzie do nikogo, bo przecież nie wiem czy ktokolwiek to przeczyta. To mój pierwszy w życiu blog, nawet nie wiem jak się za to zabrać. Ale nie muszę wiedzieć.  Wczoraj miałam urodziny a to jest mój prezent dla mnie. Ile mam lat? To nieważne, ważne jest to, że mój Synek miałby dziś 3 tygodnie. Niestety nie było nam to dane. Urodził się w lipcu zeszłego roku, był ze mną tylko 11,5 tygodnia... Od tamtej pory niezmiennie za Nim tęsknię. Dzień po dniu, tydzień po tygodniu itd... i tak już do końca. Miłość nie umiera po śmierci dziecka, nawet jeśli zmarło przed narodzeniem. Ból nie zmniejsza się wraz z upływającym czasem, ale da się z nim żyć. Trzeba się "tylko" do niego przyzwyczaić, że będzie z nami już na zawsze, i nie ma na niego lekarstwa. Można próbować go uśmierzać na różne sposoby, ale ja nie polecam. Zawsze wraca. Wiem, że Ty, która być może to teraz czytasz jesteś zawiedziona, bo nie takich wiadomości szukasz. Liczyłaś na to, że z czasem będzie lżej?
Czytaj więcej

"Będzie dobrze"

Zaskoczyła mnie dziś koleżanka z pracy. Byłyśmy razem w archiwum i tak ni stąd ni zowąd zapytała jak u mnie, czy wiem co dalej odnośnie leczenia itp. Nigdy wcześniej nikt poza S. nie pytał mnie jakie mamy dalsze plany. Powiedziałam co wiem, czyli w sumie niewiele poza tym że w planach jest inseminacja ale kiedy? Chwilę pogadałyśmy i musiałam uciec bo już mi się łzy w oczach kręciły jak doszłam do tematu pieniędzy... A w międzyczasie ona zaczęła mówić że mi życzy z całego serca i że będzie dobrze... Nie lubię jak ktoś tak mówi. Nikt tego nie wie! Powiedziałam więc, żeby tak nie mówiła a ona na to że trzeba w to wierzyć. Nie wiem czy trzeba? Czy ta wiara cokolwiek zmieni? Chyba tylko na gorsze, jeśli jednak się nie uda. Może lepiej nastawić się na nie i miło zaskoczyć. A z drugiej strony jest coś jak samospełniająca się przepowiednia. Czy to tak działa? Tego też nie wiem. Póki co wszystkie moje przeczucia się sprawdzają, spełnił się również sen o drożnych jajowodach. Czy spełnią się te o
Czytaj więcej