Dzień 7

Dziś 7 dzień cyklu stymulowanego. Zastrzyki zaczęłam drugiego dnia a wczoraj był pierwszy monitoring. No i niestety, podłamałam się. Mam tylko 5 pęcherzyków na lewym jajniku i jeden na prawym, plus dwa maleńkie, z których na pewno nic nie będzie 🥹 wszystkie pozostałe też są za małe jak na ten dzień cyklu. Wiem, że moje pęcherzyki rosną ładnie i o to się bardzo nie martwię ale o to, że jest ich tak mało już tak... Z tych sześciu niektóre mogą przecież się zatrzymać, a co jeśli uda się pobrać np tylko 3-4? Ile z tych jajeczek będzie się nadawało do zapłodnienia? Ile przetrwa? Statystyki są nieubłagane, na 10 pobranych pęcherzyków do stadium blastocysty dotrwają jakieś 4... Bardzo się boję, że nie będzie co zamrażać, i czy w ogóle cokolwiek się uda wyhodować ☹️ Wyhodować... Nasze dziecko.... Strasznie to brzmi a ja tak bardzo go pragnę. 
Dostałam receptę na kolejne leki, dziś robiłam już dwa zastrzyki, z czego ten drugi cholernie piecze i robi się obrzęk. Ale przetrwam to. Byle były efekty... W poniedziałek kolejny monitoring, liczę na jakiś cud, że może te najmniejsze też ruszyły i ładnie rosną... Nie wiem, czy mogę modlić się o cud? Czy mogę prosić Boga aby pomógł przy in vitro? Wczoraj pomyślałam, że sobie ze mnie żartuje bo przecież zgodnie z prawem można zapłodnić 6 komórek... No i mam dokładnie tyle? Nie pojmuję. Wieczorem napiłam się wina na poprawę endometrium ale ta niewielka dawka alkoholu spowodowała jeszcze większy spadek emocjonalny. Skończyło się łzami w poduszkę, ale to były łzy tęsknoty... Miesza mi się w głowie. Od Wszystkich Świętych nie byłam u Synka na cmentarzu... To już za długo. Chciałabym jutro pojechać ale miałam postanowienie, żeby nie prosić o to Męża bo wiem, że on to bardzo źle znosi. Chciałabym mu pomóc ale jednocześnie nie zaszkodzić sobie i naszej relacji. Nie wiem co robić 😢

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Jak to się zaczęło...

Obraz
Zaczęło się właśnie tak... W niewytłumaczalny sposób pewnego pięknego wiosennego dnia stwierdziłam, że w tym miesiącu zajdę w ciążę. To nic, że staraliśmy się miesiąc w miesiąc od lat. Nadszedł ten moment, że po prostu to WIEDZIAŁAM. Ot tak, już w dniu owulacji. Do dziś nie potrafię tego zrozumieć, ale wiem że nigdy wcześniej nie byłam niczego aż tak pewna. I słowo stało się ciałem (Boże, wybacz). Tzn. najpierw były dwie kreski na teście, badania krwi, pusty pęcherzyk w macicy... Ciało pojawiło się potem. W tym maleńkim pęcherzyku maleńkie ciałko naszego Synka. Bo że to Synuś, też wiedziałam od początku. Skąd? Jestem wiedźmą 😉 A potem lawina ruszyła.... Lawina emocji, przeróżnych. Niestety głównie negatywnych, z upływem miesięcy coraz większych i większych. I tak ta lawina mnie porwała, a ja dziś nadal walczę żeby się spod niej wygrzebać. Chociaż nie, to złe porównanie. Raczej już pod nią zostanę, może na zawsze. Ale przeżyłam, odgrzebałam trochę śniegu i wystawiłam głowę
Czytaj więcej

Urodziny

Dziwnie tak pisać w zasadzie do nikogo, bo przecież nie wiem czy ktokolwiek to przeczyta. To mój pierwszy w życiu blog, nawet nie wiem jak się za to zabrać. Ale nie muszę wiedzieć.  Wczoraj miałam urodziny a to jest mój prezent dla mnie. Ile mam lat? To nieważne, ważne jest to, że mój Synek miałby dziś 3 tygodnie. Niestety nie było nam to dane. Urodził się w lipcu zeszłego roku, był ze mną tylko 11,5 tygodnia... Od tamtej pory niezmiennie za Nim tęsknię. Dzień po dniu, tydzień po tygodniu itd... i tak już do końca. Miłość nie umiera po śmierci dziecka, nawet jeśli zmarło przed narodzeniem. Ból nie zmniejsza się wraz z upływającym czasem, ale da się z nim żyć. Trzeba się "tylko" do niego przyzwyczaić, że będzie z nami już na zawsze, i nie ma na niego lekarstwa. Można próbować go uśmierzać na różne sposoby, ale ja nie polecam. Zawsze wraca. Wiem, że Ty, która być może to teraz czytasz jesteś zawiedziona, bo nie takich wiadomości szukasz. Liczyłaś na to, że z czasem będzie lżej?
Czytaj więcej

"Będzie dobrze"

Zaskoczyła mnie dziś koleżanka z pracy. Byłyśmy razem w archiwum i tak ni stąd ni zowąd zapytała jak u mnie, czy wiem co dalej odnośnie leczenia itp. Nigdy wcześniej nikt poza S. nie pytał mnie jakie mamy dalsze plany. Powiedziałam co wiem, czyli w sumie niewiele poza tym że w planach jest inseminacja ale kiedy? Chwilę pogadałyśmy i musiałam uciec bo już mi się łzy w oczach kręciły jak doszłam do tematu pieniędzy... A w międzyczasie ona zaczęła mówić że mi życzy z całego serca i że będzie dobrze... Nie lubię jak ktoś tak mówi. Nikt tego nie wie! Powiedziałam więc, żeby tak nie mówiła a ona na to że trzeba w to wierzyć. Nie wiem czy trzeba? Czy ta wiara cokolwiek zmieni? Chyba tylko na gorsze, jeśli jednak się nie uda. Może lepiej nastawić się na nie i miło zaskoczyć. A z drugiej strony jest coś jak samospełniająca się przepowiednia. Czy to tak działa? Tego też nie wiem. Póki co wszystkie moje przeczucia się sprawdzają, spełnił się również sen o drożnych jajowodach. Czy spełnią się te o
Czytaj więcej