Czy los się odwróci?

Minęło znowu sporo czasu od ostatniego wpisu i jak zwykle trochę się działo. Po mojej ucieczce od życia musiałam wrócić, chciałam... No więc praca i przygotowanie do transferu w tle. Na szczęście wyniki były dobre i wszystko poszło zgodnie z planem. I tym sposobem w poniedziałek 4 marca o godzinie 11 dostałam do brzucha mojego Robaczka ☺️ Zabieg trwał kilka minut, potem leżałam kolejne kilkanaście i już, do domu. Leżąc tam w tej dziwnej pozycji głową w dół, spłynęła na mnie taka myśl, że to dziewczynka... Tak po prostu to poczułam. Nie wiem, może dlatego, że miałam na sobie różową spódniczkę i już oczekując aż mnie zawołają na zabieg myślałam o tym? To było takie dziwne uczucie, jednocześnie cieszyłam się, że to już, chciało mi się płakać ale też poczułam spokój, że to się uda... Że będzie córeczka. I od razu zaczęłam z nią rozmawiać, kibicować i motywować żeby zechciała się we mnie wgryźć. To bardzo dziwne uczucie, wiedzieć że ma się w brzuchu dziecko którego tak naprawdę jeszcze nie ma i może nie być ale już zaczynam je kochać ❤️ I tak myślę, że to całe in vitro nie może być niczym złym, bo można to dziecię kochać jeszcze wcześniej ☺️ "Normalnie" nie ma takiej możliwości, o ciąży dowiadujemy się dwa tygodnie później a tutaj WIEM ŻE JEST. Dziwne ale też piękne. Staram się nie nakręcać, żeby w razie niepowodzenia nie wpaść w kolejną otchłań ale to nierealne. Poza tym chyba lepiej dla tego maleństwa, żebym myślała pozytywnie, niech poczuje że w moim brzuchu może być fajnie. No więc mam taki dysonans, wielką nadzieję że się uda a jednocześnie z tyłu głowy że przecież nie ma żadnej pewności... Trudny czas. Muszę wytrzymać do przyszłego piątku, wtedy mam zrobić betę. Ale pewnie nie dam rady tak długo i wcześniej zrobię test sikany. Sama nie wiem. Nic nie wiem. Póki co tony leków i zastrzyków, wstawanie o 5 rano i co drugi dzień badanie progesteronu. Ale dam radę. Dla Robaczka i dla Rafałka, żeby w końcu miał rodzeństwo ❤️ 

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Jak to się zaczęło...

Obraz
Zaczęło się właśnie tak... W niewytłumaczalny sposób pewnego pięknego wiosennego dnia stwierdziłam, że w tym miesiącu zajdę w ciążę. To nic, że staraliśmy się miesiąc w miesiąc od lat. Nadszedł ten moment, że po prostu to WIEDZIAŁAM. Ot tak, już w dniu owulacji. Do dziś nie potrafię tego zrozumieć, ale wiem że nigdy wcześniej nie byłam niczego aż tak pewna. I słowo stało się ciałem (Boże, wybacz). Tzn. najpierw były dwie kreski na teście, badania krwi, pusty pęcherzyk w macicy... Ciało pojawiło się potem. W tym maleńkim pęcherzyku maleńkie ciałko naszego Synka. Bo że to Synuś, też wiedziałam od początku. Skąd? Jestem wiedźmą 😉 A potem lawina ruszyła.... Lawina emocji, przeróżnych. Niestety głównie negatywnych, z upływem miesięcy coraz większych i większych. I tak ta lawina mnie porwała, a ja dziś nadal walczę żeby się spod niej wygrzebać. Chociaż nie, to złe porównanie. Raczej już pod nią zostanę, może na zawsze. Ale przeżyłam, odgrzebałam trochę śniegu i wystawiłam głowę
Czytaj więcej

Urodziny

Dziwnie tak pisać w zasadzie do nikogo, bo przecież nie wiem czy ktokolwiek to przeczyta. To mój pierwszy w życiu blog, nawet nie wiem jak się za to zabrać. Ale nie muszę wiedzieć.  Wczoraj miałam urodziny a to jest mój prezent dla mnie. Ile mam lat? To nieważne, ważne jest to, że mój Synek miałby dziś 3 tygodnie. Niestety nie było nam to dane. Urodził się w lipcu zeszłego roku, był ze mną tylko 11,5 tygodnia... Od tamtej pory niezmiennie za Nim tęsknię. Dzień po dniu, tydzień po tygodniu itd... i tak już do końca. Miłość nie umiera po śmierci dziecka, nawet jeśli zmarło przed narodzeniem. Ból nie zmniejsza się wraz z upływającym czasem, ale da się z nim żyć. Trzeba się "tylko" do niego przyzwyczaić, że będzie z nami już na zawsze, i nie ma na niego lekarstwa. Można próbować go uśmierzać na różne sposoby, ale ja nie polecam. Zawsze wraca. Wiem, że Ty, która być może to teraz czytasz jesteś zawiedziona, bo nie takich wiadomości szukasz. Liczyłaś na to, że z czasem będzie lżej?
Czytaj więcej

"Będzie dobrze"

Zaskoczyła mnie dziś koleżanka z pracy. Byłyśmy razem w archiwum i tak ni stąd ni zowąd zapytała jak u mnie, czy wiem co dalej odnośnie leczenia itp. Nigdy wcześniej nikt poza S. nie pytał mnie jakie mamy dalsze plany. Powiedziałam co wiem, czyli w sumie niewiele poza tym że w planach jest inseminacja ale kiedy? Chwilę pogadałyśmy i musiałam uciec bo już mi się łzy w oczach kręciły jak doszłam do tematu pieniędzy... A w międzyczasie ona zaczęła mówić że mi życzy z całego serca i że będzie dobrze... Nie lubię jak ktoś tak mówi. Nikt tego nie wie! Powiedziałam więc, żeby tak nie mówiła a ona na to że trzeba w to wierzyć. Nie wiem czy trzeba? Czy ta wiara cokolwiek zmieni? Chyba tylko na gorsze, jeśli jednak się nie uda. Może lepiej nastawić się na nie i miło zaskoczyć. A z drugiej strony jest coś jak samospełniająca się przepowiednia. Czy to tak działa? Tego też nie wiem. Póki co wszystkie moje przeczucia się sprawdzają, spełnił się również sen o drożnych jajowodach. Czy spełnią się te o
Czytaj więcej